Jeszcze jako młodej matce około 30 jej roku życia przyszło czterokrotnie stanąć nad trumną swego dziecka, pogrzebała 2 synów i 2 córki. Po kilku latach od tych tragicznych wydarzeń jej rodzinne posiadłości zrównano z ziemią, a jej 3 braci wygnano na banicję. Narzeczonego jej córki utopiono w Dunaju, skrytobójczo zamordowano jej siostrę, druga zaś siostra Agnieszka – królowa Francji rozwiązłym życiem ściągnęła na cały ród hańbę tak dalece idącą że aż papież Grzegorz IX publicznie potępiał jej czyny. W wyniku zamachu raniono jej męża, którego pielęgnowała z całym oddaniem kochającej żony. Jakby tego było mało uprowadzono jej męża, którego prośbami i błaganiami stara się uwolnić. Przeżyła najazd Tatarów, a kiedy pod Legnica zginął jej kolejny syn miała bohaterska matka wypowiedzieć słowa: „Boże dziękuję Ci za takiego syna”, a przecież było to już szóste dziecko które odprowadziła na wieczny spoczynek. Tak w wielkim skrócie moglibyśmy przedstawić tragizm życia naszej dzisiejszej świętej patronki. Życia naznaczonego cierpieniem i bólem, życia które wymyka się spod kontroli, życia które moglibyśmy przecież z pełnym prawem określić mianem życia nieudanego. Tymczasem św. Jadwiga bo o nią tu chodzi na życie swoje patrzyła jak na dar i chciała je przeżyć jak najowocniej, jak najlepiej. (fragment homilii).

Dziś w naszej parafii obchodzimy uroczystość odpustową. Św. Jadwigo - Ora pro nobis.

ks. K.R.